In een dorp in Mauritanie is enkele jaren geleden een ex-slavengemeenschap komen wonen.
Zij wonen aan de zijkant van het dorp en krijgen drinkwater uit het dorp.
Zorgen voor eigen onderhoud (minimaal) door het houden van schapen en een stukje
landbouw grond wat met name de vrouwen bewerken. Het is een hechte gemeenschap.
Enkele jaren geleden bij een bezoek aan dit dorp bracht een huilende moeder mij dit kindje,
sterk ondervoed, hoge koorts. Iedereen kent die beelden wel van de TV.
Maar het in je handen geduwd krijgen door een huilende vrouw in vodden grijpt je aan.
Wij namen kindje en moeder mee naar het ziekenhuis. De dokter daar zag geen genezingsmogelijkheid,
hij kon er geen tijd en geld in steken. Wij gingen naar de apotheek om de nodige medicijnen te kopen
en hielpen zelf het kindje de eerste dagen in het ziekenhuis te overleven.
De moeder en het kind namen we mee naar huis totdat het sterk genoeg was om terug te gaan
naar de familie. Nu vier jaar later dit joch: gezond en pienter. Arm, maar toch zo rijk.