Ik kon maar niet besluiten te vertrekken, het huisje op te ruimen en in te pakken en overdenk de laatste dagen, de gebeurtenissen in dit dorp.

Vele mensen komen dagelijks ons erf oplopen voor een groet, een praatje, een vraag…

– Een struise vrouw, strompelt nu op een gevonden stok. Hijgend, met zweet op haar voorhoofd en rode koorts wangen komt ze naast me zitten.  Ze trekt haar been naar mij toe en slaat haar rok op: pus uit open wonden. De zwaarbeladen kar waarop ze zat sloeg om in de greppel. Met haar gewonde been legde ze de afstand van ruim 9 km. lopend af.
Ik verbind haar wonden, geef haar pijnstillers en roep een van de sterke jongens uit het dorp. Hij neemt haar op zijn rug mee naar de weg en samen rijden ze naar het ziekenhuis.

– Brand in een hut, een dood kindje van twee jaar, een ‘verloren’ vader…

– Een door brand misvormd jong meisje, reageert niet, wil niet meer spreken en blijft binnen…

De dag van mijn vertrek hoor ik onderweg het bericht van de uitbarsting van vuur en as in IJsland.

De volgende dag als ik weer thuis kom hoor ik goed nieuws: de dokters besloten dat het been niet geamputeerd hoeft te worden en de moeder over een paar weken weer haar erf kan oplopen. De sterke jongen gaat kinderen met een handicap les geven in zwemmen en hen vooral een plezierig uurtje in het water bezorgen.

Terug in het dorp: de aarzeling rondom het vertrek klopte, alleen de oorzaak kon ik niet vermoeden..

Voor een gedetailleerder verslag zie het volledige reisverslag.