In de krant in Mauritanie is een artikel verschenen over enkele van onze projecten. Zie de reisbrieven!
In dit artikel is Silent Work echt ‘Silent’: het wordt niet eenmaal genoemd. Zij ervaren het terplekke als projecten van henzelf, het dorp is eigenaar.
En dit is ons doel: de projecten die wij met elkaar tot stand brengen te laten ontwikkelen en bevorderen door de dorpelingen zelf. Het is hun eigendom. Zij halen eruit wat voor hen belangrijk is. Demba -en ik als zijn echtgenote- is een lid van de gemeenschap,  iemand die staat voor ontwikkeling van zijn volk en zijn gebied.
De rest van Mauritanie volgt hem met verbazing. Natuurlijk is iedereen op de hoogte dat de financiering van donoren uit Nederland komt. Maar het wordt ervaren als “gereedschap” wat je krijgt om een mooi, goed en degelijk project te realiseren. Er is geen handgeklap en geuite dankbaarheid, maar wel een enorme inzet om ondanks alle tegenslagen er iets van te maken.
Is dat niet veel belangrijker dan ‘met dank aan’…. op projecten geprojecteerd, die het na enkele jaren laten afweten?